”   માનવતા સુધી  “

 અત્રે, તત્ર, સર્વત્ર સૌ પુછે મને એક સવાલ;

 મોટી થઈ બનવું શું તને?

ઊડી, નજર આભે પડી;

સૂર્ય જોઈ તેની આભા થવું મને,

ત્યાં ફરર..ઉડતા પંખી જોઈ;

નિર્ભય બની ઉંચે ઉડવું મને….

ઉડવાની ઇચ્છા સાથે કલ્પના સ્ફુરી,

ઝરમર વરસતો વરસાદ સાંભર્યો,

આહ! પાણી બની આખી અવની પર પસરુ….

પણ, આ શું?

મારી નજર અરીસે અટકી!

હું… હું તો માનવબાળ;

અનંત અમાપ શક્તિનો ભંડાર;

મને, અંધાધૂંધ: આમ, તેમ, જેમ, એમ ન રહેવાય,

ને: આ, તે, પેલું, આવું, તેવું, જેવું બધુંજ શીખવું પડે;

અરે, ઘડાવું તો પડેને?

પાંચ હજાર વર્ષથી ઘડાતા આવેલા માનવ સમાજના માળખામાં ફીટ ‌થવાનું ને!

પણ હું શું કરી શકવાની?

ને, મારે કરવાનું પણ શું હોય?

કર્મ, માત્ર કર્મ, કેવળ કર્મ ;

ખેડૂત બીજ વાવે- ઝાડવા જાતે ઉગે,

ગુરુ દીશા ચીંધે- જ્ઞાન જાતે થાય,

વૈદ્ય ઉપચાર કરે- દર્દ જાતે મટે;

હું, કેવળ કર્મ: પરિણામ સ્વયંભૂ;

તો પણ, હું ઈચ્છું સામર્થ્ય કરવા એક કર્મ;

મારી શક્તિઓ સતત ઉદ્વગામી બનાવું,

મારી ચેતના ઝળહળતી રાખું;

ના દોડ, ના રેસ, ના હરિફાઈ માત્ર સફર;

આમ, ચાલતા-ચાલતા-ચાલતા ક્યાં પહોંચું?

‘માનવતા સુધી’

મારું એકજ કર્મ: મારે પહોંચવું માનવતા સુધી.

• ભક્તિ સુથાર